Nog een weekje, en dan….

De voortgang in de opleiding zit er goed in. We hebben nog geen enkele uitvaller te betreuren. Althans, niet in de groep van 7 die mijn aandacht heeft. Toch zijn er binnen de opleiding uiteraard wel uitvallers. Ook mannen waar je het misschien niet van zou verwachten hebben inmiddels hun korte carriëre bij Defensie beïindigd. Zo blijkt maar weer dat, hoe fysiek sterk je ook bent, er altijd gebreken naar boven kunnen komen waar je misschien het bestaan niet eens van wist. De belasting voor je lichaam in de opleiding is toch een heel andere dan bijvoorbeeld regelmatig naar de sportschool gaan en je rondjes hardlopen. Hier wordt meer van je gevraagd en zo kan het gebeuren dat je te maken krijgt met fysieke ongemakken die dermate ongemakkelijk zijn dat er wordt besloten je uit de opleiding te halen. Doorgaan zou een te grote belasting voor het lichaam betekenen met alle (blijvende) gevolgen van dien.

Dat er fysiek meer van de mannen wordt gevraagd laat zich wel zien bij een sportmoment ergens bij Arnhem. Een in afstand klein parcours maar met een groot hoogteverschil zorgt voor maximale inspanning. De eerste honderd meter van het korte parcours is naar beneden waarna een klein stukje vlak terrein komt. Daarna echter wordt het buffelen en staat hen een stevig stijgingspercentage te wachten in combinatie met een zeer ongelukkig gelegde natuurlijk trap. Ze weten dat dit staat te gebeuren en ze weten ook dat ze ‘stuk’ gaan. Bij het aantreden op terrein zie je dat de ogen de goede kant op staan. Het zelfvertrouwen straalt van ze af als ze aan de slag gaan. Bij enkelen kan er na een paar rondes nog steeds een glimlach vanaf als ik met de camera op ze af loop. Bij enkelen echter komt de laatste maaltijd, het ontbijt, er met een redelijke snelheid weer uit. De antiperistaltiek doet ook zijn werk.

De periode van de theoretische lessen is voorbij. De periode van de velddiensten en het geleerde in de praktijk brengen is vol aan de gang. Dat betekent veel buiten. In weer en wind je dingen doen waarvan je de stof in het lokaal en op de kazerne aangereikt hebt gekregen. Dat betekent dus ook, het is immers inmiddels november, hard werken om het een beetje warm te krijgen en hard werken om warm te blijven. ’s Nachts daalt de temperatuur rond (en soms onder) het vriespunt. Goede voorbereidingen treffen in de vorm van het goed bouwen van je onderkomen is dan absolute noodzaak.

De opleiding is door de vorige commandant 11 Luchtmobiele Brigade, nu commandant OTCo (Opleidings- en Trainingscommando) brigade-generaal O.P. van Wiggen, gewijzigd naar een duur van 17 weken. Één van de redenen daarvan is de bezuinigingen die de gehele Koninklijke Landmacht hard treft. Een andere niet onbelangrijke reden is de introductie van de Kennismakingsdagen Luchtmobiel. Een drietal verplichte dagen waar een eerste selectie wordt gemaakt van de mogelijke instromers in de opleiding. Hieruit volgt dat degene die met een positief advies de kennismakingsdagen verlaat een vele malen grotere kans op slagen heeft dan voorheen het geval was.

Dat is in de huidige opleiding dan ook wel te merken. Het zijn over het algemeen fitte kerels die zich meer bewust zijn waar ze aan beginnen dan voorheen. Hoewel er ook nu weer mannen zijn die alsnog besluiten dat dit werk niet hun werk is. Je kunt nu eenmaal nooit écht van te voren weten of dit is wat je voor ogen had. Hoe goed en soms indringend de info op de kennismakingsdagen ook zijn.

Het uitvalpercentage is hiervoor wel lager, wat bij de doorgewinterde luchtmobiele militair natuurlijk de vraag doet rijzen of de opleiding nog wel Luchtmobiel-waardig is. De mannen in deze AMOL gaan over een korte tijd alweer de parate compagnieën in waar ze nog het nodige voor de kiezen krijgen. Eigenlijk weten we pas dan of de opleiding goed aansluit op de praktijk en of zij straks niet een te grote brug moeten slaan tussen de opleiding en de compagnie. We zullen het zien, want ook na de opleiding zal ik contact houden met deze mannen en ze uiteraard op de kazerne tegenkomen.

Nu ze meer en meer buiten zijn, komen de leukere dingen van de opleiding ook aan de orde. Het Optreden Verstedelijkt Gebied wordt geoefend in de omgeving van de kazerne. Stap voor stap worden procedures doorgenomen en beoefend. Procedures die in de praktijk meer dan hun nut hebben bewezen en die doorspekt zijn van de lessons learned opgedaan in de afgelopen drukke jaren van de brigade.

De laatste week is aanstaande. De eindoefening ‘Fearless Falcon’ is de kans voor een ieder om te laten zien of zij de rode baret waard is. 23 November is de uitreiking op de grote appelplaats van de Oranjekazerne in Schaarsbergen.