Aspirant-commando’s openen de jacht op de ‘Groene Baret’

De ‘Elementaire Commando Opleiding’, oftewel ECO, is op maandag 19 oktober 2009 onder leiding van de nieuwe commandant ECO, kapitein IJzelenberg van start gegaan. Van de 100 man die acht weken geleden aan de Vooropleiding begonnen, zijn er uiteindelijk 57 met de ECO gestart. Voor een deel zijn ze afkomstig van andere krijgsmacht onderdelen, deels terugkomend van blessureleed tijdens de vorige ECO en voor een deel afkomstig uit de burgermaatschappij. Onbetwist is dit de zwaarste opleiding binnen de Nederlandse krijgsmacht.

De ECO begint voor de aspirant-commando’s in alle vroegte toen ze voor het traditionele appel ’s morgens naar de paradeplaats marcheerden. Daar kregen ze het tokkeltouw en de mutsdas uitgereikt. Beide uitrustingsstukken zijn sinds de eerste commando-opleiding in 1942 onlosmakelijk verbonden met de ECO. Vanaf nu zijn de mannen onafscheidelijk van hun wapen, Ops-vest, mutsdas en tokkeltouw. Met een uit volle borst “Nuncaut” oftewel “Nu”, tijdens het opzetten van de mutsdas, laten de 57 mannen horen dat ze er echt klaar voor zijn. De mutsdas vervangt de reguliere baret en is een wollen das die op een bepaalde manier in een hoofddeksel gevouwen wordt. Met het opzetten ervan verdwijnen tegelijkertijd alle rangen en standen. Iedereen is vanaf dat moment gelijk, namelijk ‘cursist’.

Met de aanvang van de ECO krijgen de cursisten het gelijk zwaar voor de kiezen. Want vragen zoals onder andere: hoe reageren de cursisten op fysiek zware inspanningen, hoe gaan ze om met teleurstellingen en een streng regime, worden tijdens de ECO allemaal beantwoord. Om maar meteen te wennen verplaatsen de kersverse cursisten zich direct na de mutsdasexercitie in een geforceerd tempo richting het Commandokamp ‘Bakhuis-Roozeboom’ op de Rucphense Heide. Een afstand van zo’n 6 kilometer.

Het relatieve comfort van de legeringkamers op de kazerne achter zich latend. Het recent nog grondig gerenoveerde ‘tentenkamp’, vernoemd naar de eerste Nederlandse commando die sneuvelde tijdens de Tweede Wereldoorlog, zal de komende acht weken hun uitvalsbasis zijn. In plaats van de zeer onderhoudsintensieve tenten zijn er nu nissenhutten geplaatst. Al die mannen die hun commando-opleiding hebben genoten vanuit de ‘ouderwetse’ tenten zullen ongetwijfeld daar nu hun bedenkingen bij hebben. Zij hoeven zich echter geen zorgen te maken. De gedisciplineerde en spijkerharde Spartaanse opleiding zal er niet onder komen te leiden.

Immers verleden en heden hebben dan ook vaak meer raakvlakken dan men in eerste instantie zou verwachten. In maart 1942 verliet de eerste groep Nederlandse aspirant-commando’s in het Schotse plaatsje Spean Bridge de trein, om zich ook na een speedmars te melden op het landgoed Achnacarry. De onderkomens die ze daar aantroffen waren jawel, ook nissenhutten.

Ook ondervinden de cursisten gelijk aan den lijve wat het traditionele ‘instructeurs uurtje’ inhoudt. Tijdens een uurtje terreinwerk raakt de nog redelijk fris ruikende mutsdas nog meer doordrenkt van het zweet dan het al was van de geforceerde mars.

Gezien de strenge voorselectie en de gepeperde Vooropleiding (VO) ligt de lat dus, zoals iedereen al verwachtte, gelijk redelijk hoog. Het is een feit dat er bij hét Korps altijd ‘ietsje’ meer gevraagd wordt. De nadruk bij de VO ligt voornamelijk in het schools en instructief aanleren van de basisvaardigheden.

Inmiddels komt het accent tijdens de ECO meer op de mentale en fysieke aspecten te liggen. Zo is bijvoorbeeld de rustige en vriendelijke wijze waarop de instructeurs zich tijdens de VO manifesteerden, veranderd in een meer en meer onberekenbare opstelling. Iedere verplaatsing, zonder zware uitrustingsstukken, op het Commandokamp moet daarnaast in de looppas gebeuren. Zelfs al ga je naar het toilet.

Iedereen die normaal loopt en betrapt wordt mag gelijk in de voorsteun gaan liggen om een serie push-ups afwerken. Opdrukken is overigens een favoriete tuchtmaatregel. De kreet ‘Pak er maar 20!’ hoor je dan ook regelmatig. Het opleidingstempo wordt in rap tempo opgevoerd. Het moet nu allemaal sneller én vaker. Niet goed betekent gewoon opnieuw totdat het wel gehaald wordt.

Deze mannen beseffen dat de keiharde training nodig is om in komende acties op het dynamische en steeds veranderende gevechtsveld een overlevingskans te hebben. Menig Nederlandse commando heeft zich tijdens het gevecht al onderscheiden door stoutmoedigheid, opofferingsgezindheid en kameraadschap. Mede hierdoor hebben zij voor een belangrijk deel aan de basis gestaan van de huidige “Nuncaut Nuncquam” (Nu of Nooit) commandocultuur.

Deze voor het KCT zo typerende waarden zijn in de loop der jaren zorgvuldig bewaard gebleven en telkens overgedragen op jongere generaties. Instructeurs vervullen in dit proces waarin de cursist naar commando transformeert een cruciale rol. De feitelijke vorming ligt vooral in hun handen. De nagenoeg ongewijzigde formule van de complete commando-opleiding en de opvattingen over selectie, vorming en opleiding is daarvoor één van de belangrijkste redenen. Zonder ook maar een druppel water bij de wijn te doen voor wat betreft de eisen.

Tijdens de ECO wordt pas echt duidelijk uit wat voor hout de cursisten gesneden zijn. Beschikken ze daadwerkelijk over winnaars mentaliteit en hebben ze het ‘heilige vuur’ in zich om het aan te kunnen? Als nooit tevoren is de operationele opdracht de rode draad gedurende de gehele opleiding. In het bijzonder overleven op het gevechtsveld onder de meest primitieve omstandigheden, in de ruimste zin van het woord.

Dit alles uiteraard onder tactische omstandigheden. Verplaatsen en opdrachten uitvoeren doet men gehuld in de duisternis, terwijl men zich overdag schuilhoud of een doel onder waarneming houdt. Afgewisseld met perioden waarin vooral veel leerstof aangereikt wordt.

Hierbij wordt ondermeer de vaarschool aangedaan. Ook staat een bezoek aan het bergmassief in Marche les Dames in België op het programma. Een plaats waar de Belgische Paracommando’s kind aan huis zijn. Op steile, glibberige rotsen moeten de cursisten laten zien dat werken op grote hoogte geen enkel probleem voor ze is. Na het klimmen en afdalen, gaat men onder begeleiding van alle instructeurs op pad voor de zwaarste speedmars binnen de krijgsmacht. Gedurende een niet nader bekende afstand moeten de longen en melkzuurmachine in de bovenbenen en kuiten van de cursisten op volle toeren aan de bak. Kenmerkend bij terugkomst hiervan is, dat één ieder voldoende lucht over moet hebben om het commando lied uit volle borst te zingen. Slaap is gedurende de ECO een luxe.

Door de cursisten regelmatig te confronteren met zijn eigen grenzen en hem aan te zetten deze telkens te verzetten wordt deze zogenoemde gevechtsbereidheid verder ontwikkeld.

Hoeveel van de 57 cursisten er uiteindelijk op de eindstreep de felbegeerde groene baret gaan halen, zal uiterlijk op 11 december duidelijk worden.

Lees hier hoe ghet verder gaat in ‘Cursisten overleven in stilte en zoeken het hogerop‘.

Leo van Westerhoven