Pre-Ranger course, een slopende “Back to Basics” ervaring

Ergens in de ‘Middle of Nowhere’ – in de omgeving van Schweinfurt, Zuid-Duitsland – vormt een bonte verzameling van barakken en een hindernisbaan ‘Camp Robertson’. Negenentwintig Stoters, Van Heutzers en een Verbindelaar van 11 Luchtmobiele Brigade, met ondersteuning, mochten dit kamp en de directe omgeving ervan, van maandag 11 november tot en met woensdag 27 november, hun thuis noemen.

Deze 29 mannen krijgen de unieke kans om tijdens een pre-Ranger course een blik in de keuken van de Amerikaanse 1st Infantry Division (ID) – beter bekend als de ‘Big Red One’ – te werpen. Maar vooral om aan te tonen dat zij het in zich hebben om – indien er budget en ruimte voor is – tot de U.S. Army Ranger School in Fort Benning, Georgia in de VS te worden toegelaten. Waar je, als je die succesvol afsluit, de ‘Ranger Tabs’ uitgereikt krijgt.

Bijzonder en ongewoon

Deze Army Ranger cursus wordt in de VS primair gegeven om leiderschapkwaliteiten zodanig te ontwikkelen dat je in staat bent om taken – twee niveaus hoger dan je eigen – moeiteloos over te nemen in stressvolle gevechtssituaties. Indutten tijdens de lessen is er dan ook niet bij, dat wordt gelijk afgestraft als je het plotseling moet overnemen. De cursus staat er vooral om bekend dat hij fysiek en mentaal gruwelijk zwaar is, onder Spartaanse omstandigheden en met een ijzeren discipline. Deze pre-Ranger cursus, waar onze rode baretten aan mee doen, staat onder leiding van Staff-Sergeant J. Waters, zelf sinds 1986 een Army Ranger, die nu tot de trainingseenheid van de 1st ID behoort.

“Sinds het midden van de jaren negentig verzorgen wij elk kwartaal zo’n pre-Ranger cursus voor mannen van de Big Red One,” vertelt Waters. “Op zich al iets bijzonder en ongewoon omdat de 1st ID een gemechaniseerde eenheid is. Maar vooral om onze mannen beter voor te bereiden en hun een idee te geven van het echte werk dat zij tijdens de 62 dagen durende Ranger opleiding – waaronder jungle- en bergtraining – op verschillende locaties in de VS voor hun kiezen gaan krijgen. Omdat er maar een beperkt aantal opleidingsplaatsen zijn dat iedere Amerikaanse infanterie divisie kan claimen – waarvoor per cursist ook nog eens zo’n slordige 24000 US $ door de eigen eenheid op tafel gelegd moet worden – is het van groot belang dat wij er zorg voor dragen dat de cursist dan ook de meeste kans van slagen heeft.”

Full Metal Jacket

Al rap na aankomst op 11 november wordt het de Nederlanders duidelijk dat men een sprong terug in tijd gaat maken. Camp Roberstson vertoont namelijk verdacht veel gelijkenis met ‘Boot-camp’. Een opleidingskamp van het Amerikaanse Korps Mariniers op ‘Parris Island’ ter voorbereiding op hun uitzending naar Vietnam uit de vooral nu tot de verbeelding sprekende film ‘Full Metal Jacket’. De tot aan het sadistische grenzende en met obsceen taalgebruik doorspekte Gunnery Sergeant Hartman als Drill-Instructor is nu vervangen door eigentijdse klonen. Die echter in taalgebruik en optreden niet voor hem onderdoen. Deze klonen, vinden tegelijkertijd in private Ho – sinds vier jaar Amerikaans staatsburger van Chinese afkomst – een eigentijdse private Gomer Pyle waarop ze hun parodie van Hartman naar hartelust kunnen botvieren. Namen als ‘Joker’, ‘Cowboy’, ‘Eightball’, ‘Animal Mother’ en ‘Rafterman’ flitsen dan ook spontaan door ieders hoofd.

Het beeld wat de meeste Nederlanders in gedachten hebben, van dingen opblazen en veel actie (dat gevormd is door verhalen van collega Stoters, die vorig jaar tijdens een gemeenschappelijke oefening met mannen van het Amerikaanse 2^e bataljon van de 75^ste Ranger Brigade in het Duitse Grafenwhör, alle ‘peppie’ opdrachten konden uitvoeren die in Nederland niet mogelijk zijn) wordt dan ook gelijk de grond ingeboord. Er vindt namelijk maar één actie per dag plaats. Rangen en standen verdwijnen, iedereen krijgt de titel ‘Ranger’ gevolgd door een nummer opgespeld. Hierna worden de mannen opgesplitst in vier groepen en gemixt met Amerikaanse collega’s waar buddy paren mee ontstaan.

De schok is compleet wanneer alle bagage wordt geïnspecteerd en hierbij alle spulletjes die niet door Hare Majesteit zijn verstrekt zoals: thermo ondergoed, Meindl ‘Goretex’ schoeisel, privé GPS apparatuur en mobiele telefoons in beslag worden genomen. De nicotine verslaafden wacht nog een extra onaangename verassing, roken is verboden tot 27 november. Dit alles om ze gelijk te stellen met de Amerikanen, die gelijkheid hoog in het vaandel hebben staan, wat veelvuldig tijdens de cursus zal blijken. Te pas en te onpas worden er inspecties, tellingen en evaluaties gehouden. Het aspect teambuilding steekt gelijk torenhoog overal bovenuit. Zo wordt vanaf het begin duidelijk dat als er één iemand in de fout gaat, de groep collectief gestraft wordt. Dit gebeurt in de vorm van opdrukken, buikspieroefeningen of wapen exercitie. De C8-A1 is een relatief licht wapen, totdat je het enkele honderden malen boven het hoofd hebt getild! Aan het eind van de cursus was iedereen dan ook een stuk sterker in de bovenarmen en de borst- en buikspieren!

Fysiek en mentaal aan de bak

In de aanloop mogen de cursisten gelijk zwaar aan de bak. Vragen als: hoe reageren ze op fysiek zware inspanningen. Hoe gaan ze om met een streng en in hun ogen vaak een onredelijk regime van onberekenbare instructeurs, worden tijdens de eerste dagen gelijk beantwoord. ‘s Morgens om 06:00 uur begint voor iedereen het fysieke toelatingsexamen. Onder het oog van de instructeurs wordt door iedereen – onder een maximale tijdsdruk van 2 minuten per onderdeel – begonnen aan een serie van 52 push-ups, gevolgd door 62 sit-ups en 6 pull-ups die tot in de perfectie uitgevoerd moeten worden. Dit betekent dat het tellingvermogen van de instructeur nogal haperde bij de laatste sessie van elke oefening. Hiermee wordt de mentale belasting meteen flink opgevoerd.

Als klapstuk een twee Miles run dat men binnen 14 minuten en 54 seconden moet afleggen. Het eerste gezamenlijke ontbijt dat volgde is letterlijk proppen. Met zijn zessen plaatsnemen aan een tafel geschikt voor vier om vervolgens alles binnen 4 a 5 minuten naar binnen te moeten schrokken is een wedloop op zich. Als je dat al lukt, als regel geldt namelijk dat als er één zijn eten op heeft… de rest aan die tafel niet verder mag eten. Soms lukt men dat zelfs niet eens, als het kader om een willekeurige reden de indruk krijgt dat iemand praat of dat iemand de ander aankijkt in plaats van wat op je bord ligt. Dan kan voortijdig de gehele tafel zijn eten buiten in de blauwe afvaltonnen gooien. Dit ritueel herhaalt zich telkens als de Rangers aan tafel schuiven op Camp Robertson.

Kaf van het koren scheiden

De volgende ochtend wordt iedereen om 04:30 uur uit dromenland gewekt om een half uur later geblinddoekt en omgehangen in een zwembad te liggen. Zwemtesten – zoals: 15 meter zwemmen met wapen en verzwaarde uitrusting of volledig bepakt en met wapen na een sprong van 3 meter hoogte in het water naar de zijkant zwemmen zonder dat je ook maar iets kwijtraakt – staan op het menu. Terug in het kamp staat de volgende fysieke uitdaging opgelijnd. Een hindernisbaan moet binnen 40 minuten nemen. In de week erop staan achtereenvolgens nog de 5 Miles run binnen 34 minuten en de buddy run over een afstand van 3 Miles run, volledig omgehangen binnen 27 minuten. Om nog maar te zwijgen over de kennismaking iedere morgen direct na reveille met het fenomeen PT (Physical Training). Dit is een 1,5 a 2 uur durende vorm van ochtendgymnastiek. In deze fase van de cursus wordt het ‘kaf van het koren gescheiden’.

Na ruim een week stond de teller van Nederlandse afvallers op 13. De oorzaken hier­van zijn diverse, echter blessures en – jammer maar waar – een gebrek aan mentaliteit zijn toch wel de twee belangrijkste redenen. Coördinator Sergeant Majoor L. van de Berg, OPC verkenningspeloton 13 Infanteriebataljon, vertelt hierover: “Dit percentage is niet hoger dan die bij onze Amerikaanse collega’s tijdens Army Ranger School. Onder hen zijn er nu ook een aantal dat wel willen opgeven, alleen wordt ze dat niet toegestaan door het kader. Plus het feit dat opgeven gelijk staat aan een doodlopende carrière, bevordering kunnen ze dan voorlopig op hun buik schrijven. Zelfs nadat iemand voor straf de gehele nacht – buiten in de regen – in de eerste rust heeft doorgebracht, zul hij niet klagen. Dit gedrag is typerend voor de Amerikaanse cursisten. Krijgen ze geen direct bevel, dan doen ze ook niets. Zo zie je dat de Nederlanders veel mondiger en dominanter – wat ook wel eens minder mag – en inventiever zijn. Tijdens opdrachten – ‘When the going gets though’ – zie je dat in het heetst van de strijd wij het commando overnemen en tot oplossingen komen.” Tot vrijdag 22 september worden vervolgens het restant van de dagen gevuld met theorie- en praktijklessen in (zeer gedetailleerde) waarschuwingsbevelen, bevel uitgiftes, kaart en kompas navigatie, patrouille activiteiten, contact-drills en hinderlagen. Dit zowel bij dag als nacht waarbij men tussendoor gemiddeld zo’n 4 uur de slaapzak opzoekt.

Melkzuurmachine op volle toeren

Aan deze betrekkelijke luxe komt op de 22ste een einde als de eindoefening begint. Iedereen is dan redelijk geconditioneerd door het zware programma en een menukaart dat een chronisch tekort aan calorieën en koolhydraten en slaapgebrek vertoont. Deze vier dagen durende oefening is een stortvloed van alles wat men tot dan toe heeft geleerd. Deze eindfase wordt opnieuw gekenmerkt door weinig tot helemaal geen slaap, constant ver­plaatsen over lange afstanden en een oplopende fysieke en mentale belasting. Per 24 uur moet men het stellen met 2 MRE’s (Meals Ready to Eat) per Ranger en 40 liter water voor de gehele groep van 24 man. Die MRE’s zijn handige gevechtsrantsoenen in 24 verschillende – soms exotische – smaken waarbij je geen vuur nodig hebt om ze te verhitten. Enkele scheuten water en een chemische reactie bezorgt je een warme maaltijd. Toch waren de Amerikaanse collega’s maar wat blij dat de rode baretten hun branders ingepakt hadden (waarvoor ze eerst uitgelachen waren) voor een lekker warm bakkie leut.

Op de laatste dag wordt men getrakteerd op een lift in een Chinook transporthelikopter – van 298 Squadron van de THGKLu – richting de volgende opdracht. Dat de Nederlandse vliegers zich deze gelegenheid om eens tactisch – laag, heel erg laag en oerend hard – te vliegen niet voorbij lieten gaan, blijkt wel uit het draaierige gevoel in de onderbuik bij de meeste. De vraag waar de papieren zakjes zich bevinden bevestigde dat. Eenmaal op de grond verplaatsten de Rangers zich richting opdracht. Namelijk het leggen van een hinderlaag, die met succes onder dekking van de zwarte duisternis uitgevoerd wordt. Om vervolgens enkele kilometers in het donker af te leggen om met het plaatselijke verzet contact te maken. De kandidaat Rangers verwachten dan naar de pick-up zone begeleidt te worden. Is het niet dat de vijand die prettige gedachte ruw verstoord, geen helikopter dus. Maar wel snel verplaatsen – dicht op de hielen gezeten – naar een plek waar twee 4 tonners staan. Daar zien ze hun stille hoop op een lift in hoog tempo vertrekken als de prijs voor een ritje ineens van 100 naar 500 US $ wordt verhoogd. Iemand poogt nog te roepen dat hij dat bedrag wel even op wil hoesten. Maar helaas, er zit niets anders op dan de resterende 20 kilometer te voet af te leggen, waarbij de longen en melkzuurmachines in de bovenbenen en kuiten op volle toeren moeten draaien. Net na de laatste meters, wanneer men het kamp binnenmarcheert, dreunen de Rangers – getekend door strakke bekkies, vies en uitgehold door de afmatting – geheel foutloos alle zinnen van het ‘Ranger Creed’ op. Gevolgd door een kwartiertje rekken en strekken in de regen. Waarna men zich eindelijk voor zes uurtjes non-stop in dromenland mocht gaan.

Maatje XXL

De volgende dag wordt redelijk relaxed doorgebracht. Zo wordt veel aandacht besteed aan de zorg van lijf en leden maar vooral aan uitrusting en wapen. ’s Avonds worden de mannen getrakteerd op een sobere Amerikaanse BBQ maaltijd. Echter het water loopt de mannen letterlijk uit de mond als hun bord een gigantische malse Steak, maatje XXXL, maar nauwelijks kan bevatten. De verkleinde stramme magen moeten hun uiterste best doen om er weer een beetje rek in te krijgen. Die avond gaat vroegtijdig bij alle gevulde Rangers het licht uit.

Graduation Ceremony

Onder het wakend oog van ‘Lady Victory’ – een standbeeld in Victory park in US Leighton Barracks, te Würzburg – staan de overgebleven Ranger kandidaten opgesteld om hun certificaten tijdens een korte ceremonie in ontvangst te nemen. Tijdens de toespraak wordt vooral aangehaald dat men hevig onder de indruk is van het Nederlandse kunnen dat veel respect afdwingt. Uiteindelijk hebben elf Nederlanders zich weten te kwalificeren voor de U.S. Army Ranger School in Fort Benning. Naderhand poseert men samen met ‘Lady Vic’ nog eenmaal als groep, waarbij de rode baretten toch wel opvallen. Snel worden adressen uitgewisseld en brengt iedereen nog snel een bezoek aan de Military Clothing Shop en de immense PX shop. Alvorens men na het nuttigen van een Big Mac, moe maar voldaan en een hele ervaring rijker, huiswaarts keert. “Deze cursus zou voor beginnende luitenanten en sergeanten een goede aanvulling kunnen betekenen, om ze fysiek en mentaal naar een hoger luchtmobiel groepsniveau te tillen,” sluit SMI Leo van de Berg af.

Leo van Westerhoven