In de vroege ochtend van 31 augustus is een Nederlandse F-16 neergestort in de naburige provincie Ghazni, oost van Uruzgan. Het toestel, afkomstig van de thuisbasis Kabul, was voor ondersteuning van ISAF grondtroepen onderweg naar het zuiden van Afghanistan. In bergachtig terrein is de straaljager op een hoogte van meer dan 3500 meter terechtgekomen. Voor het onderzoek dat de Koninklijke Luchtmacht heeft uitgevoerd was het noodzakelijk dat de crashsite werd bewaakt. Een taak die uitstekend is uitgevoerd door een peloton van Task Force Uruzgan.

Het peloton bestaande uit luchtmobiele infanterie en genie wordt op die bewuste dag bijeengeroepen op de vliegstrip op het kamp bij Tarin Kowt. Veel meer informatie dan dat er een Nederlandse piloot is neergestort heeft het peloton niet. Bij iedereen leeft het besef dat dit niet een missie uit vele zal zijn. Bovendien gaat het om een collega die ook altijd klaar stond om luchtsteun te geven als dat nodig is.

De vlucht naar de naburige provincie wordt tot later order opgeschort wat het peloton meer voorbereidingstijd geeft. Het terrein en het weer en de mogelijke aanwezigheid van vijandige strijders bepalen voor een groot deel welke uitrusting mee te nemen. De volgende dag brengt een Amerikaanse Blackhawk het peloton naar Ghazni. Een speciale Chinook van het Amerikaanse High Altitude Rescue Team brengt het peloton en een onderzoeksteam van de Koninklijke Luchtmacht naar de crash site. De Chinook heeft grotere rotorbladen om ook op grote hoogte te kunnen vliegen. In tegenstelling tot de bemanning beschikken de Nederlandse militairen niet over speciale zuurstofmaskers. Dat de lucht op deze hoogte ijl is, is goed te merken. De militairen zijn kortademig en elke inspanning is vele malen zwaarder dan normaal. Het plaatsen van struikeldraadlichtseinen voor de eigen veiligheid die nacht is niet ‘even’ gedaan. Het kost veel kracht. Eerst naar beneden en daarna weer naar boven. Het peloton vindt her en der verspreid brokstukken en persoonlijke uitrusting van de omgekomen piloot. Zoveel mogelijk persoonlijke zaken nemen ze mee. Voor de nabestaanden en collega’s.

Uit eerbied voor de piloot besluiten een aantal militairen met wat stenen en een redelijk groot stuk vleugel een monument op te richten. Als ze klaar zijn staat midden in een hoop stenen het restant van de vleugel met het opschrift ’31-08-2006 rest in peace’. Snel worden er wat foto’s van het monument gemaakt om aan de collega’s van de luchtmacht te tonen.

Na een lange nacht op 3500 meter hoogte brengt de Chinook ze weer terug naar het vliegveld van Ghazni. In plaats van direct door te gaan naar Tarin Kowt, vliegt het peloton naar Kabul International Airport waar Nederlandse F-16 detachement is gestationeerd. Gebukt onder het gewicht van hun uitrusting en onder het stof door een zandstorm op Ghazni komen ze uit het vliegtuig gestapt. Als een peloton special forces dat wekenlang in de woestijn is geweest. Bij aankomst ontvangt het peloton namens de detachementscommandant alle lof voor hun werk. De uitrustingstukken en de foto’s van het monument worden zeer gewaardeerd door de collega’s van de luchtmacht. De bijdrage die het peloton heeft geleverd is misschien niet groot in omvang, maar van onschatbare waarde.