Viewer discretion adviced.
Voor de cursisten van de ECO stond week drie in het teken van overleven op het gevechtsveld. Dit vond plaats op een afgelegen plek in de Biesbosch. Bij aanvan van de overlevingsweek hebben inmiddels negentien cursisten vanwege diverse redenen afgehaakt. De overige 41 cursisten vinden zichzelf in de Biesbosch terug onder Spartaanse omstandigheden die zowel hun fysieke als mentale incasseringsvermogen danig op de proef zal stellen.
Gewapend met hoofdzakelijk hun persoonlijk wapen, een parachute, een poncho-liner, wat jute, plastic vuilniszakken, een zakmes en een kookblik bonden ze de strijd aan met de elementen. De week stond dan ook geheel in het teken van hoe te overleven met de middelen die moedertje natuur te bieden heeft. Doordat de cursisten onderling niet met elkaar mochten praten werd het mentale aspect deze week nog meer getart. Enige hoge uitzondering hierop was tijdens het volgen van lessen. De instructeurs hielden deze week over het algemeen ook de kaken stijf op elkaar richting cursisten.
De cursisten hadden altijd een peddel en zwemvest binnen handbereik. Het fysieke gedeelte bestond ook ondermeer uit wel vele kilometers ongemotoriseerd varen – peddelen dus! – in een rubberen boot door het doolhof van langdradige kanaaltjes en allerlei smalle beekjes met eindeloze rietkragen van de Biesbosch. Vaak gebeurde dit peddelen midden in de nacht. Van slapen kwam dus ’s nachts niet veel. Slaap is overigens iets dat gedurende de ECO eerder als een uitgebreide pauze dan als een nachtrust gezien moet worden.
Naast slaapgebrek leden de cursisten vooral honger. Ze waren dan ook blij als ze iets van eten konden scoren. Voordat ze echter konden eten moesten ze er natuurlijk wel wat voor doen. Een keer had het eten een hoge aaibaarheidsfactor met een witte vacht, lange oren en keek het je aan met lieve roze oogjes. Juist witte konijntjes en uiteraard leefden ze nog. Voorafgegaan door een les konijn slachten werd Flappie na een snelle nekslag en messteek in de hals vlot en vakkundig door de uitgehongerde cursisten uit zijn jas geholpen.
Het volgende hoofdstuk ‘Natte cross‘.
Dankzij ‘Elroys Photography’ deze foto-impressie voor het thuisfront.
8 Comments
urselmann gérard
29 mei 2011 at 15:4450 jaar + 6 weken geleden smulden wij ook van zo’n overheerlijk konijneboutje ! Helemaal niks mis mee, maar straks ga ik toch maar aan de asperges!
JK
30 mei 2011 at 17:40waarom sommige foto’s wel, en waarom sommige foto’s niet gecensureerd??
Gerard van Oosbree
30 mei 2011 at 19:24Dat heeft te maken met het feit of degene op de foto nog wel of niet meer in de opleiding zit.
Legio
17 juni 2011 at 14:46Weer een mooi artikel! Blijf vooral doorgaan. Jammer dat de website geen rss feed heeft, tenminste, ik kan hem niet vinden.
Gerard van Oosbree
17 juni 2011 at 20:16Legio,
De RSS feed staat halverwege de pagina in de rechterzijbalk, links van de Facebook en Twitter buttons. Misschien verwarrend omdat je eerst bij Feedburner uitkomt maar dat helpt ons in de statistieken.
R.
8 juli 2011 at 22:14Onzin over dat gecensureer.Er zijn wel degelijk mensen die niet gecensuureerd zijn die het wel hebben gehaald.
uitvaller eco.
Leo
9 juli 2011 at 00:41Inderdaad Roy, tegenwoordig worden alleen de gezichten van de instructeurs standaard geblurred. Uiteraard zitten er onder de cursisten (gelukkig) ook ongetwijfeld toekomstige operationele operators. Echter de herkenbaarheid voor de cursisten valt realistisch gezien gelukkig reuze mee. Ten eerste zijn de expressies op de gezichten vaak zodanig dat het haast onmogelijk is voor een ‘vreemde’ – want daar gaat het immers in dit geval om -om bijvoorbeeld een cursist als hij naast hem in de kroeg staat te herkennen. Voor familie en vrienden is het natuurlijk altijd mogelijk zijn/haar relatie te herkennen, ongeacht de gezichtsuitdrukkingen. Specifiek voor relaties geld de regel ook niet dat de gezichten geblurred dan wel onherkenbaar gemaakt worden. Het is ervoor bedoeld dat vreemde lui de cursisten, dan wel uiteindelijk operationele operators, niet kunnen herkennen. Ik zou het knap vinden als een derde dat wel lukt, nu en vooral over en paar jaar. De totale commando-opleiding neemt immers zo’n zestien maanden in beslag. In de tussentijd veranderen de toekomstig operators qua gezicht ontzettend veel. Bijvoorbeeld de haren groeien weer tot een weelderige haardos. Ook komen ze weer enkele kilo’s aan spierweefsel aan. Ook de mutsdas is verdwenen etc, etc.
Al tijdens de baretuitreiking worden jullie door mij dan ook niet meer herkenbaar in beeld gebracht. Niemand, behalve de maten en uitvallers en familie, weet dus welke cursist de opleiding uiteindelijk met succes heeft afgesloten. Vanaf die tijd worden jullie door mij dan ook altijd onherkenbaar – geblurred, camo, of met andere gezichtsbedekking – in beeld gebracht.
Greetz, Leo
Koen
11 augustus 2011 at 20:34Ooh en ik maar zoeken waar mijn flappie was ;)…. Maar nee het zal best wel rot zijn om zo’n dier met een hoog aaibaarheidsfactor te doden. Je moet geluk hebben met een vals konijn die je even flink bijt. Ik hoop in ieder geval dat het voor de jongens gesmaakt heeft. Ik ben best benieuwd of ik onder dezelfde omstandigheden de test kan volbrengen.