Dagboek van een tirailleur in Uruzgan

Noot: Dit is het verslag van Edwin’s eerste uitzending in 2007. Ondertussen is hij al voor de tweede keer op uitzending in Uruzgan geweest.

Tekst en foto’s Edwin
Tekstbewerking Gerard

De mannen en vrouwen van 42 Brigade Verkennings Eskadron zijn net voor Kerst 2007 allemaal uit Afghanistan teruggekeerd. Edwin is een van de weinige leden van de eenheid die een uitgebreid dagboek bijhoud. DDP mag meelezen en kan u als lezer een kijkje gunnen in het leven aldaar.

Begin augustus vertrekt Erwin met zijn peloton als laatste groep van de eenheid richting het inzetgebied. Na de acclimatisatie, die bestaat uit veel lopen in de hitte en lessen hoe daar mee om te gaan in Kandahar, komt hij half augustus op Kamp Holland even buiten Tarin Kowt aan. Als onderdeel van de battlegroup zal zijn peloton rouleren tussen rustperiodes op Kamp Holland en inzet in het Chora district.

Op 20 augustus vallen er twee Nederlandse gewonden als hun Patria pantserwielvoertuig ten prooi valt aan een granaat. Een dag later krijgt het peloton van Edwin te horen dat ze op de 22ste naar Chora zullen vertrekken.

“Na een korte nachtrust en een korte bevelsuitgifte vertrokken we ‘s ochtends vroeg. De eerste keer de poort uit het is nieuw maar toch ook iets van eindelijk. De spanning waar sommige het over hebben van wanneer ze voor het eerst de poort uitgaan heb ik niet gevoeld. Vond het alleen maar leuk en laat het lekker op me afkomen. Op de route naar Chora zat ik in de YPR en zo af en toe in Tarin Kowt moesten we uitstijgen omdat er door Golf (Genie) gesearched werd voor IED’s (Improvised Explosive Devices). Na uiteindelijk klaar te zijn met searchen konden we weer in de voertuigen stappen, we reden uit Tarin Kowt door de woestijn wat meer weg heeft van een maanlandschap dan dat losse zand. Na een stuk de woestijn in te zijn gereden maakten we een 360 (een rondom van voertuigen met de waarneming naar buiten gericht, ieder zijn sector heeft en zo een veilige zone creëert ). Na 20 minuten gerust te hebben gingen we weer verder. Na uiteindelijk aangekomen te zijn in Chora richtten we nog een 360 in voordat we eindelijk het oord in rijden (Greenzone ook wel genoemd ) vanuit de 360 zagen we de White Compound (WHCO, zo genoemd omdat het een groot, ommuurd wit huis is -GvO-) al liggen. Onze nieuwe stek voor de komende 10 dagen. Na aangekomen te zijn op de WHCO kregen we een korte rondleiding over het kamp en wat alles was en hoe het hier in ze werk ging.”

De volgende dagen maakt het peloton kennis met de “routine” van Chora. De eerste voetpatrouille bestaat uit het begeleiden van het PRT naar een post van de Afghaanse politie, de Afghan National Police (ANP) op tweehonderd meter van WHCO. Ze maken gelijk al kennis met de soms wat merkwaardige manier van werken en omgangsvormen van de Afghanen: “Nadat het PRT contact had gelegd bleven wij op de binnenplaats ter beveiliging. Ondertussen ging het PRT het gesprek aan. Na wat gebabbeld te hebben wou het PRT de rest van de post zien en wat foto’s maken van binnen en van de cellen. Ze hadden begrepen dat ze twee gevangenen hadden maar die zaten niet in hun cel, dus werd gevraagd waar ze dan waren. Na wat lastige vertaal dingen werd duidelijk dat de twee gevangenen al de gehele tijd gewoon vrij liepen over de binnenplaats, dus dat kwam wel even raar over. Wel handig om te weten namelijk lijkt mij.”

Hierna volgen een aantal patrouilles waarbij de eenheid soms ook ’s nachts buiten de poort blijft. Na een week in Chora maakt Edwin “promotie” en wordt chauffeur op een Mercedes-Benz terreinwagen. Hij hoeft nu tenminste niet meer uit te stappen als er wordt gestopt. “Vandaag (28 augustus) ook weer een Overwatch betrokken maar wel van tevoren searchen. Gelukkig, hoef nou niet meer uit te stappen. Ben nu chauffeur op de MB dus kan lekker blijven zitten. Alles was in orde dus stonden we daar de gehele dag waarin niets gebeurde zoals tot nu toe elke keer. Vind dat toch niet erg en mag hopen dat dat zo blijft. Van mij hoeft het niet maar als het gebeurd So Be It, wil van mezelf ook weten hoe ik in zo een situatie zou handelen. Is toch weer een soort test voor jezelf. Je leert jezelf anders kennen denk ik in zo een situatie, maar kan voorlopig alleen maar naar dat gevoel gissen en laten we dat ook graag zo houden!” Drie dagen later is de eenheid weer terug in kamp Holland en zit de eerste inzet er op.

Aanval

Op 9 september vertrekt Edwin met zijn collega’s voor de tweede keer naar Chora. Vrijwel meteen na aankomst op WHCO moet de eenheid er weer uit om een overwatch te betrekken in de buurt van Nyazi. Daar worden ze voor het eerste geconfronteerd met de taliban als er op tweehonderd meter een raket inslaat. Helaas voor de schutter wordt de rook van de lancering gezien en wordt de plek door de YPR’en onder vuur genomen met het 25mm kanon. Als het weer rustig is breekt de eenheid af en gaat voor de nacht terug naar WHCO. De volgende ochtend gaat er vlak bij de compound een IED af vlakbij een patrouille. Gelukkig alleen mar schrammetjes als verwondingen.

Dezelfde middag gaat het peloton weer de poort uit richting Nyazi en betrekt een overwatch. Via de ICOM (het Taliban radioverkeer dat wordt afgeluisterd) komen verontrustende berichten binnen. De helmen gaan op en de oordopjes in. “Uiteindelijk kregen we te horen vanaf Tango of Romeo dat ze een filmpje zaten te kijken van hun grote leider Mullah Omar en dat ze 5 minuten later zouden aanvallen. Nou nog geen 15 seconden later vloog de eerste raket (mogelijk RPG) langs ons voertuig maximaal twee meter en maximal 20 meter achter ons waarop ook meteen met en mitrailleur op ons werd geschoten. Bart rende weg vanaf het voertuig, waar de inslagen rond om je heen zag inslaan. Bart dook achter een net wat hoger muurtje dan ik. Rondom en over ons heen hoorden en zagen we de kogels inslaan de wachtmeester stond nog steeds bij het voertuig.

De YPR’en en de Patria waren ondertussen flink los aan het gaan dus kregen we de tijd om weer richting de MB te rennen, omdat de MB’s af zouden breken naar een voorafgesproken plek bij contact.

Onder het wegrijden vlogen ze ons weer om de oren en we stopten achter de Hotel bak (Patria) voor enige bescherming. Ook daar vlogen ze langszij. We zagen de andere MB’s een stukje verder ook al afbreken en dus reed ik ook weg van de Hotel bak. Zo hard mogelijk over het terrein, zo snel mogelijk naar de andere locatie waar al een paar ander MB’s stonden te wachten en zo richten we daar onze 360 in. Verderop zag je nog steeds de schoten van de 25 mm en de mortieren inslaan die de Mikey’s vanuit onze 360 schoten. Hier gaan we dus ook de nacht doorbrengen, apart gevoel krijg je daarvan. Net een TIC (Troops in Contact) niet ver van onze huidige 360 en dan ga je daar nog slapen ook.” Later die avond wordt het weer rustig en kan er bij het bivak gewoon wacht worden gedraaid en geslapen.

“Eindelijk in mijn bedje een beetje liggen draaien en denken aan wat er net gebeurd was, niet teveel over gedacht wou slapen was echt moe, nou om half 12 had ik weer wacht tot half 1, zit je daar in je eentje een uur lang dan ga je er toch automatisch weer aan denken en besef ik hoeveel geluk ons voertuig heeft gehad. “

De volgende avond, als de eenheid weer terug is op WHCO, ontploft er een IED naast de compound. Er komt bericht dat de OMF (Opposing Militant Forces/Taliban) de compound zal aanvallen en met mortieren zal bestoken. Gelukkig gebeurd er verder niets. Als Edwin en zeven anderen de volgende dag te voet naar de bakker gaan om brood te bestellen, vliegt er weer een mortier over en land 150 meter verder. De rest van het verblijf in Chora blijft gelukkig zonder noemenswaardige incidenten.

Tim Hoogland

Terug op Kamp Holland worden de militairen geconfronteerd met wat er hen had kunnen overkomen. Op 20 september komt Tim Hoogland om in de buurt van Deh Rahwod. Op 24 september vind op Kamp Holland de Ramp-ceremonie plaats als het stofelijk overschot van Tim naar he vliegtuig wordt gebracht. “Om 12:15 was het verzamelen bij de ATF loods, dat is de loods waar de helikopters staan. Om 12:30 begon zo een beetje de ceremonie. Dat was een mooie dienst, veel mensen trouwens. Ik stond redelijk vooraan en had ook zicht op de jongens van zijn groep. Deze jongens hadden het erg moeilijk. Kan me ook zeker voorstellen. Om naar hen te kijken was het soms ook moeilijk voor mij en ook zo te zien voor anderen. Na de diens rond een uur of 13:15 verplaatsten we met iedereen die aanwezig was naar buiten en zouden zo een erehaag vormen vanaf de Role 2 (het hospitaal GvO) tot aan het punt waar die het vliegtuig in zou gaan. Mooi gezicht ook met de Australiërs erbij en de ANA. Zo kwam het voertuig met daarop de kist en de jongens van zijn groep voorbij, waarop wij in de houding kwamen te staan en de eregroet deden. Nadat het voertuig enige meters gepasseerd is werden we weer in de normale houding gezet en werd het dat we weer vrij in beweging waren. Nog even gepraat met wat andere jongens van ons over hoe we het vonden, het was mooi maar ook zeker niet leuk, hoop ook zeker dat dit de laatste keer is dat ik dit ooit hoef mee te maken.”

ICOM

De derde rotatie naar Chora is er vrijwel elke dag contact met vijandelijke elementen. Er gaar vrijwel geen dag voorbij of er worden mortieren op de Nederlanders afgeschoten of worden z onder vuur genomen door sluipschutters. Tijdens een patrouille door het dorp , waarbij de bevolking met luidsprekers wordt geïnformeerd over de gebeurtenissen, krijgen Edwin en zij groep door dat via de ICOM gepraat wordt over een gelegenheids-IED die voor de patrouille gelegd gaat worden. De mannen nemen nog wel een wapen in beslag van vermoedelijk een politieagent die geen pasje kan laten zien. Hierna haast het team zich terug naar de WHCO.

Drie dagen later ontsnapt een andere patrouille aan een IED: “Door het dorp in de bazaar zijn ze al snel gespot wat we via de ICOM hier horen. Deze persoon meld steeds de positie van onze patrouille. Dus dat word doorgegeven aan onze jongens die buiten lopen. Op zeker moment word op ICOM gemeld dat ze richting een box lopen maar dat de remote niet werkt, dus wij hier op de compound kunnen dat alleen maar melden en hopen dat er niets gebeurd. Ze verplaatsten zich verder en ze worden nog steeds achtervolgt. Wat helemaal duidelijk word van hoe dichtbij wanneer de tolk hier onze eigen jongens hoort op de achtergrond van het ICOM bericht. De jongens proberen een val te zetten door drie man in een steegje te zetten en de rest een stuk door te laten lopen om zo mogelijk de achtervolger te pakken. Helaas is het niet gelukt.”

Thuis

Het is duidelijk dat de Taliban steeds meer van zich laat merken. Uiteindelijk gaat ISAF tot actie over en begint operatie Spin Gahr om de strijders te verdrijven uit Chora de naastgelegen Baluchi vallei. Edwin en zijn peloton zitten een aantal weken in een quala aan de rand van het operatiegebied en zien weinig actie. De dagen volgens elkaar snel op en het zo nauwkeurig bijgehouden dagbleok taakt in het slop. De laatste maand wordt doorgebracht op kamp Holland.

De terugreis naar Nederland verloopt niet zonder problemen en Edwin dreigt de Kerst thuis te gaan missen. Extra inzet van de Koninklijke Luchtmacht zorgt er uiteindelijk voor dat ieeren van de rotatie op tijd voor de feestdagen thuis, al wordt wel de recuperatie op Kreta overgeslagen.

Nu wacht 42BVE op de thuisbasis in Oirschot op de conversie naar de Fennek en is de rust weer gekeerd. Majoor Ouwehand heeft het commando over de eenheid overgedragen aan zijn opvolger. Het wachten is nu op de dingen die komen gaan.